12. Mario, mam zawał.

Korzystając z wolnej soboty, postanowiłam zrobić porządek w rzeczach Theo. Posegregowałam jego ubranka, a te z których wyrósł, zapakowałam do kartonu. Co jakiś czas odwiedzałam sierociniec w którym spędziłam kilka lat, zanosząc rzeczy z których mój synek już nie korzystał. Lubiłam się dzielić z innymi, mimo że sama niewiele posiadałam. Zdawałam sobie jednak sprawę, że mogłam skończyć o wiele gorzej.
Znosząc karton ze schodów, usłyszałam jak Dani nuci pod nosem tekst piosenki, który do tej pory nie miałam przyjemności słuchać. Jego zwinne palce wędrowały po strunach gitary, a skupiony wzrok wbity był w kartkę z nutami. Miał swoje wady, ale nie zmieniało to faktu, że był świetnym wokalistą i pisał genialne teksty. Jedyne co mnie bolało, to widok butelki Burbonu obok niego. Mój brat potrzebował pomocy, jednak ja sama bałam się mu to zasugerować.
- Została nam jedynie piosenka, zostały nam jedynie emocje i pokolenie tamtych szalonych lat ...
- Piękne. - wyrwało mi się. Dani przerwał swoją pracę i spojrzał na mnie nieodgadnionym spojrzeniem. - Przepraszam, nie chciałam Ci przeszkodzić. - odchrząknęłam, po czym zrobiłam krok w tył.

- Na prawdę tak uważasz? - zagadnął.
- Wszystkie Twoje teksty są genialne. - odłożyłam karton na podłogę i niepewnie weszłam do salonu, siadając obok niego. - A ludzie je uwielbiają. Kiedyś śpiewałeś o tym, że podoba Ci się matka Twojego najlepszego przyjaciela. I chociaż to było niesmaczne, cały tłum Ci wtórował. - zaśmiałam się pod nosem. - Twój styl się trochę zmienił, ale te teksty nadal wychodzą z pod tej samej ręki.
- Może dojrzałem. - parsknął.
- Każdy chłopiec prędzej czy później dorasta. - wzruszyłam ramionami. - Tylko Piotruś Pan nigdy tego nie zrobił. Żył nadal swoim życiem, ale stracił przez to Wendy. Żadna kobieta nie chce być z wiecznym chłopcem. 

- À propos chłopca. Gdzie młody? - spytał.
- Umm ... dzisiaj jest u kolegi. Zaprowadziłam go z samego rana. - wstałam nerwowo z kanapy, po czym chwyciłam za karton z ubraniami. - Zaplanowali sobie męski dzień.

- A Ciebie nosi z nerwów! - parsknął. - To nie jest ciamajda. Nazywa się Martin!
- Gdybyś go nosił dziewięć miesięcy pod sercem, to inaczej byś mówił. Mężczyzna nigdy nie zrozumie kobiety, która jest matką. - udałam oburzoną. Swoją drogą, idealnie udało mi się odwieźć Daniego od dalszego wypytywania. Ostatnią rzeczą było, aby dowiedział się o męskim dniu Theo z ojcem. - To jest szczególna więź!
- Przez Twoje dąsy wyobraziłem sobie swój ciążowy brzuch! - skrzywił się, po czym chwycił za szklankę z Burbonem. Uchyliłam usta, aby zaprotestować, jednak kolejny raz wolałam się wycofać. - Zresztą, nie ważne. Mamy do omówienia inną rzecz. Zostaw to pudło! Potem się nim zajmiesz.
- Coś się stało?
- Zostawiłaś laptopa w kuchni. - wbił we mnie stanowcze spojrzenie. - Zauważyłem, że szukasz mieszkania. - zironizował. Przełknęłam ciężko ślinę. Szykowałam się do tej rozmowy od tygodnia. Chciałam wszystko mu na spokojnie wytłumaczyć, jednak jak zawsze nie miałam na to szansy.
- Dani, obydwoje doskonale wiemy, że powinnam zrobić to już dawno. - mruknęłam, pocierając nerwowo swoje dłonie. - Każda moja dotychczasowa praca kończyła się fiaskiem, bo musiałam być przy Theo. Leire jest wyrozumiała, sama ma dziecko. Moje zarobki pozwolą mi na utrzymanie mieszkania i syna.
- Twoje zarobki! - zaśmiał się szyderczo. - Ile może zarobić kelnerka? Chcesz z powrotem wrócić do slamsów i tam wychowywać dziecko? 

- Przeszkadzamy Ci obydwoje. - zauważyłam. - Na każdym kroku dajesz nam to do zrozumienia. Irytuje Cię, gdy Rosa zamiast przynieść Ci kawę, pomaga Theo zawiązać sznurówki. On sam pyta, dlaczego go nie lubisz, bo przecież jest grzeczny.

- Bo ktoś musi nad nim sprawować twardą rękę, skoro nie ma ojca! Ty go jedynie niańczysz i rozpieszczasz! - zarzucił mi. Chciałam zaprotestować, jednak on ciągnął dalej swój monolog. - Jesteś naiwna, Ainhoa! Leire dała Ci tą robotę i patrzy na Ciebie przez palce bo jesteś moją siostrą! Doskonale wie, że mam dobry kontakt z Saulem!
- Nie prosiłam jej o pracę! - nie wytrzymałam i sama zaczęłam krzyczeć. Powoli miałam dość tych wszystkich insynuacji pod moim adresem. - Sama powiedziała, że kogoś szuka! Więc się zaoferowałam! I wyobraź sobie, że bardzo dobrze sobie radzę w tej pracy i jestem otoczona sympatycznymi ludźmi!
- Jedno moje słowo i ją stracisz!
- Nie zrobisz tego!
- Więc mnie nie prowokuj!
- Dani, ja już kompletnie nic nie rozumiem! - złapałam się za głowę. - Warczysz na mnie codziennie, dając do zrozumienia, że jedynie Ci zawadzam! Mam szansę wynająć mieszkanie, utrzymać je i dać Ci święty spokój! A Ty, zamiast skakać z radości, grozisz mi, że pozbędziesz mnie pracy? O co tak na prawdę chodzi?! Potrzebujesz worka treningowego, na którym będziesz się emocjonalnie wyżywał?!
- Nie zapominaj, że masz dług wobec mnie!
- Spłacę go! Zaczęłam już odkładać!
- Nie rozśmieszaj mnie! Nigdy nie zdołasz uzbierać takiej sumy pieniędzy! Będziesz całe życie kelnerką po znajomościach, bo do niczego innego się nie nadajesz! Szkoda mi tylko Twojego dziecka, bo swoimi dąsami jedynie zniszczysz mu życie!
- To nie prawda. - szepnęłam, czując napływające łzy.
- A swojego nie zniszczyłaś rozkładając nogi?!
- Zamknij się! - wrzasnęłam. Dani zszokowany spojrzał na furię wymalowaną na mojej twarzy. - Tak, zrobiłam to! I zrobiłabym to jeszcze raz! Bo Theo jest największym szczęściem mojego życia! A Ty?! Z każdym dniem staczasz się co raz bardziej! W końcu ten alkohol, w którym próbujesz ukryć swoje słabości, Cię wykończy! - Dani niespodziewanie zacisnął pięści na moich nadgarstkach. - Puść! To boli! - poskarżyłam się.
- Jesteś ladacznicą jak Twoja matka!
- Możliwe! Ale widocznie ojciec nie był szczęśliwy w tej wyidealizowanej przez Ciebie rodzince, skoro szukał pocieszenia gdzie indziej! - odpyskowałam mu.
Nie spodziewał się takich słów ode mnie. Ba! Nie spodziewał się, że kiedykolwiek odważę się mu przeciwstawić. Lata upokorzeń i przykrych słów sprowokowały mnie do wybuchu. Kiedyś to niestety musiało nadejść.
Furia wręcz buchała z jego zaczerwienionej twarzy. Przez chwilę miałam wrażenie, że to koniec i zginę z rąk własnego brata. W tym wszystkim spokój spowodowała myśl, że Theo jest bezpieczny. Ze swoim tatą.
Dani pchnął mnie z całej siły na podłogę. Zanim się zorientowałam, drzwi wejściowe trzasnęły, a ja zostałam sama w salonie. Syknęłam z bólu spoglądając na swoje obdarte nadgarstki.

*

- Osiem! Pięć! Tsy! Siedem! Jeden! Sukam! - zakryłem usta dłonią, nie chcąc wybuchnąć śmiechem. Liczący Theo, szczególnie od tyłu, był czymś niesamowicie zabawnym. Jak ten ostatni idiota siedziałem za kanapą, obserwując jak w skupieniu mnie szuka. A gdy mnie dostrzegł ... z głośnym śmiechem na mnie wskoczył. - Znalazłem Cię!
- Jesteś lepszy w tą zabawę ode mnie. - zauważyłem.
- Jesteś duzy i wsędzie Cię widać. - zachichotał.
- Myślę, że to Ty jesteś spostrzegawczy. - poczochrałem jego włoski, po czym podniosłem się z tej nieszczęsnej podłogi. - Masz ochotę na coś do picia? - zapytałem, przechodząc do kuchni. Theo pojawił się zaraz za mną, próbując wdrapać się na krzesło barowe. Bez słowa mu pomogłem i otworzyłem lodówkę.
- Jak to mamusia mówiła? Żadnych gazowanych napojów? - mruknąłem sam do siebie, popychając puszki z Colą na sam tył. Z triumfem wyciągnąłem karton ze sokiem pomarańczowym.
- To Twój nowy domek? - zapytał.
- Tak. Mieszkam tu od trzech miesięcy. - posłałem mu uśmiech. Theo zamyślił się, rozglądając uważnie wokół. - O co chodzi? Nie podoba Ci się?
- Nie mas zdjęć w salonie. - zauważył rezolutnie. - Ani figulki słonika na scęście. I nie powiesiłeś mojego oblazka na lodówce. Nie podobał Ci się? - spojrzał na mnie niepewnie, a ja poczułem ogarniający mnie wstyd.
- Twój obrazek mam na szafce w sypialni. - usiadłem na przeciwko niego, podsuwając kubek ze sokiem. - Niestety nie mam czegoś takiego jak magnes na lodówkę, ale zapamiętam aby kupić. - obiecałem.
W skupieniu rozejrzałem się po salonie. Było to jasne i przestrzenne pomieszczenie, w którym mieściła się duża sofa, szklany stolik oraz telewizor. Nie potrzebowałem zbędnych bibelotów, na których osiadał kurz. Raz w tygodniu w moim domu pojawiała się sprzątaczka, która ogarniała cały bałagan, o ile udało mi się go zrobić. Nigdy nie miałem talentu do urządzania wnętrz, chociaż w tym momencie naszła mnie myśl, że to pomieszczenie było dziwnie puste. Bez charakteru.
- Masz rację. Brakuje tu jakiegoś zdjęcia. - puściłem synowi oczko. - Poproszę mamę o Twoje, albo sam Ci zrobię. - pacnąłem go w nosek.
- A słonik?
- Kupimy. - zaśmiałem się.
- Tylko musi mieć tląbę skielowaną do góly! - zarządził stanowczo. - Mamusia mówiła, ze tylko wtedy psynosi scęście! - no tak, mogłem się domyślić że ten słoń, to robota Ainhoy. - Musę siku. - szepnął.
- No to chodź. Zaprowadzę Cię. - zerwałem się ze swojego miejsca i postawiłem go na podłodze. Theo posłusznie szedł obok mnie, jednak przy drzwiach do łazienki się zatrzymał. - O co chodzi?
- Sam. Jestem jus duzy.
- Oh, no tak tak ... - podrapałem się po głowie i zaświeciłem mu światło. Cierpliwie poczekał aż zamknę za nim drzwi. Pokręciłem rozbawiony głową, udając się z powrotem do kuchni. Zebrałem z blatu kubek i umyłem go pod kranem. Zamarłem słysząc dźwięk otwieranych drzwi wejściowych.
- Mario?!
- Nie, nie, nie ... tylko nie to ... - mruczałem spanikowany pod nosem, udając się do holu. Na widok własnej matki, obarczonej dwoma torbami, poczułem jak tracę grunt pod nogami. Ainhoa mnie zamorduje! - Co tu robisz? - wydukałem.
- Tak witasz matkę, której nie widziałeś miesiąc?
- Mamo, byłem zajęty. - podrapałem się nerwowo po karku. Doskoczyłem do niej, pomagając z torbami. Nie wiem co ona w nich trzymała, ale podejrzewałem, że kamienie! - Posłuchaj, to nie jest odpowiednia pora na odwiedziny.
- Znowu przyprowadziłeś jakąś lampucerę?!
- Mamo! - syknąłem, odwracając się do tyłu.
- O co ja Cię prosiłam ostatnim razem? - pokręciła zrezygnowana głową. - Wolisz wywalić matkę za drzwi, zamiast wyprosić koleżankę, tak?
- Wcale Cię nie wywalam. - jęknąłem. - Po prostu, musisz o czymś wiedzieć. Chciałem Ci to powiedzieć w innych okolicznościach. Nie miałem jednak czasu przyjechać, bo wszystkie wolne chwile poświęciłem ...
- Tatusiu, nie mogę zapiąć. - głos Theo przerwał moje wyjaśnienia. Przymknąłem na chwilę powieki, a gdy z powrotem je uchyliłem, ujrzałem bladą twarz matki, wpatrującą się w stojącego obok mnie trzylatka. Tak jak podejrzewałem, mały się speszył, przytulając do mojej nogi. Jeszcze tylko jego histerii mi było potrzeba!
- Mario, mam zawał. - wydukała.
- Ale zawał zawałem, czy znowu wzbudzasz we mnie wyrzuty sumienia? - mruknąłem pod nosem, kucając obok syna. Zręcznie zapiąłem mu guzik od spodni, po czym wziąłem na ręce. - Mamo. To Theo. Mój syn.
- Nie rób ze mnie głupiej, przecież widzę że to Twój syn! - pisnęła. - Jest do Ciebie podobny jak dwie krople wody! Co najmniej jakby cofnęła się w czasie! Nie zapominaj, że Cię wychowałam!
- Pocieszę Cię. Nie jest takim łobuzem jak ja.
- Chwała Bogu. - mruknęła.
 - Nie musisz się wstydzić tej pani. - pogładziłem główkę syna z uśmiechem. - Jest trochę zwariowana i mnie strofuje na każdym kroku, ale świetnie gotuje. I tak się składa, że jest Twoją babcią. Więc jak ją ładnie poprosimy, to zrobi nam górę naleśników!
- Ja nie mam babci. - zauważył.
- Cóż, tak się składa, że ją masz. To moja mama, więc Twoja babcia. - wyjaśniłem. Theo zerknął na nią niepewnie.
- Lubię naleśniki. - szepnął.
- Oh, to wspaniale! - rzuciła wszystkim i podeszła do nas rozanielona. Co najmniej jakby ujęto jej z dziesięć lat! - Zrobimy jakie tylko chcesz! Z czekoladą, z dżemem ...
- Z cekoladą! - oczy trzylatka zabłysły. Nawet się nie zorientowałem, a własna matka porwała mi dziecko. Wystarczyło, że wyciągnęła do niego ręce! Zszokowany stałem na środku holu, wpatrując się w dwie nieszczęsne torby. Zaniosłem je bez słowa do salonu, przysłuchując wesołemu trajkotaniu mojej matki.


 *

Umówiłam się z Mario, że odbiorę syna wprost z jego domu. On i Leire mieszkali w jednej dzielnicy, a ja miałam dość ważną sprawę do mojej szefowej. Dlatego też, po wspólnie wypitej kawie, udałam się spacerkiem wprost do posiadłości Hermoso. Stanęłam pod domem z numerem "240 B", rozglądając się niepewnie po podjeździe. Nacisnęłam przycisk domofonu, dostrzegając jego samochód. Po chwili usłyszałam znajomy męski głos.
- To ja, Ainhoa. - odchrząknęłam, a po chwili bramka się przede mną otworzyła. Pewnym krokiem udałam się wprost pod drzwi wejściowe, do których prowadziła wybrukowana ścieżka. Mario czekał na mnie w progu, z niepewną miną. - Coś się stało? - spytałam, poprawiając pasek torby na swoim ramieniu.
- Właściwie to wszystko jest w jak najlepszym porządku. - podrapał się nerwowo po karku. Założyłam ręce na piersi, patrząc na niego uważnie. - Powiedzmy, że nasze plany dotyczące męskiego dnia, znów legły w gruzach.
- Nie rozumiem. Gdzie jest Theo? - zerknęłam znad jego ramienia, w stronę holu. Mario uprzejmie zrobił mi miejsce, co wykorzystałam wchodząc do środka. Od razu dotarł do mnie wesoły głosik mojego dziecka, któremu wtórował kobiecy. Pewnym krokiem szłam przed siebie, czując za sobą obecność Hermoso.
- Mogę jesce jeden?
- Oczywiście maleństwo moje! Ale nie mów z pełną buzią bo mi się jeszcze zakrztusisz. - zszokowana wpatrywałam się w twarz mojego dziecka, którą usmarowaną miał czekoladą. Theo siedział zadowolony na krześle, wesoło wymachując swoimi nóżkami. Obok niego krzątała się starsza kobieta, która chwyciła do rąk chusteczki i z czułością wytarła z niego słodką maź.
- Mama! - krzyknął uradowany.
- Dzień dobry. - wydukałam, gdy kobieta na mnie zerknęła z nieukrywaną ciekawością. Theo zeskoczył z krzesła i podbiegł do mnie, mocno się przytulając. - Byłeś grzeczny? - zapytałam.
- Tak! Babcia zlobiła nam naleśniki!
- Babcia? - zerknęłam zdezorientowana na Mario.
- Ainhoa, poznaj proszę moją mamę. - wskazał na kobietę, która się do nas zbliżyła, nie spuszczając ze mną wzroku. - Wpadła do mnie z niezapomnianą wizytą i tak jakby rozkochała w sobie Theo. Mamo, to jest Ainhoa. - zwrócił się do rodzicielki. - Matka mojego syna.
- Miło panią poznać. - mruknęłam.
- Też się cieszę, że mogę Cię poznać. I że miałam szansę dowiedzieć się, że jestem babcią. - posłała synowi spojrzenie pełne aluzji. - Ale to raczej wytłumaczycie mi przy innej okazji. Chciałabym się nacieszyć wnukiem, póki mam ku temu okazję. Oczywiście jeśli mogę.
- Tak. - przytaknęłam.
- Mamusiu, cy babcia moze odeblać mnie z psedskola? - Theo zadarł swoją główkę ku górze, spoglądając na mnie z nadzieją wymalowaną na twarzy. - Inne dzieci tes mają babcie i ja tes mam. Fajnie, plawda?
- Nie mam nic przeciwko. - szepnęłam.
- Zrobiłabym to z wielką przyjemnością.
- Mamo, mogłabyś zająć czymś Theo przez chwilę? - wtrącił się Mario. - Chciałbym porozmawiać z Ainhoą.
W ten oto sposób znalazłam się w obszernym ogrodzie. Basen, stół do ping ponga, imitacja małego boiska piłkarskiego ... miałam wrażenie, że znalazłam się nagle w innym świecie. Usiadłam na ławce, wkładając dłonie do kieszeni od mojej kurtki.
- Oszaleli obydwoje. - Mario zajął miejsce obok.
- Zauważyłam.
- Co się dzieje? - spojrzał na mnie uważnie. - Rozumiem, że mogłaś być speszona całą tą sytuacją, ale moja matka to nie potwór w ludzkiej skórze. Nie musisz się jej bać.
- Sądzę jednak, że spodziewała się zobaczyć kogoś innego. - mruknęłam, skupiając wzrok na czubkach moich butów.
- Doskonale ją rozgryzłaś. - zaśmiał się. - Spodziewała się kogoś innego, dlatego Twój widok był dla niej pozytywnym zaskoczeniem. - zmarszczyłam czoło, zdziwiona jego słowami. - Czekała na jakąś plastikową lampucerę. Nie patrz tak na mnie! To są jej własne słowa!
- Musiała na czymś je oprzeć.
- Racja. - westchnął ciężko. Pomiędzy nami zapadła niezręczna cisza, po której Mario odchrząknął. - Nigdy nie byłem wzorem do naśladowania. Ale w Barcelonie zostawiłem starego Mario. Fakt, słowa matki trochę mnie do tego zmusiły, ale teraz wiem, że normalne życie wcale nie jest takie złe. Przynajmniej nie boli mnie głowa na treningach.
- O tym chciałeś ze mną rozmawiać?
- Chciałem Cię prosić, abyś pozwoliła jej być babcią.
- Już mówiłam, nie mam nic przeciwko. - wzruszyłam ramionami. - Ale ja również mam do Ciebie dość ważną sprawę. Chodzi o prawa do Theo.
- Nie rozumiem ... przecież mówiłaś ...
- Chodzi o jego nazwisko i uznanie go, jako Twojego syna. - spojrzałam ze stanowczością w jego oczy. Mario uchylił zszokowany usta, jednak nie wydobył się z nich żaden dźwięk. - Nie chcę żebyś pomyślał, że mam w tym swój własny cel. Po prostu, to Twój syn i masz do tego prawo. Udowodniłeś mi, że na to zasługujesz. Chcę żebyś w świetle prawa był jego ojcem, jeśli oczywiście tego chcesz.
- Oczywiście! Po prostu ... jestem w szoku.
- Tu chodzi też o jego bezpieczeństwo.
- To znaczy?
- Nie wiesz tego, ale wychowałam się w Domu Dziecka. - zaskoczona mina Mario była dowodem na to, że miałam rację. - To dłuższa historia, ale ten uraz zostanie ze mną na zawsze. Chce mieć pewność, że gdyby coś się stało, Theo trafi prosto do Ciebie.
- O czym Ty mówisz? Niby co Ci się może stać?
- Cokolwiek. - parsknęłam. - To był tylko przykład.
Prawda była taka, że z każdym dniem co raz bardziej zaczynałam się bać własnego brata. Musiałam jak najszybciej się od niego wyprowadzić, a przecież na samą wzmiankę o tym, dostawał szału. Gdyby nie daj Boże, coś mi się stało, byłby pierwszą osobą, która zajęłaby się Theo. A do tego nie mogłam dopuścić. Mój syn miał ojca. Wiedziałam, że Mario zrobi wszystko, aby był bezpieczny.

***

Mamy dzisiaj dwa powroty ... Daniego i matki Mario :) Chociaż podejrzewam, że z tego drugiego bardziej się ucieszyłyście. W każdym bądź razie brat Ainhoy będzie nam potrzebny w kolejnych rozdziałach ... zobaczycie dlaczego :)