18. Przepraszam, to Twój przyjaciel.

Polubiłam Enzo od pierwszej naszej rozmowy. Wydawał się być przyjaźnie nastawiony do ludzi i godny zaufania. Podświadomie czułam, że mogę mu powiedzieć wszystko, ponieważ będzie potrafił mnie zrozumieć. I też tak było. Zazdrościłam Mario takiego przyjaciela. Enzo potrafił słuchać i odpowiednio doradzać. Nie oceniał nikogo z góry i próbował zrozumieć.
Byłam zaskoczona gdy wyznał mi czyim jest synem. Moja niewiedza wręcz go rozbawiła. Był przyzwyczajony do tego, że ludzie go rozpoznają. Lecz nie wykorzystywał tego, co dobrze o nim świadczyło. Sądzę że jego rodzice, pomimo wychowywanie swoich synów w centrum medialnego zainteresowania, wykonali kawał dobrej roboty.
Enzo pojawił się niespodziewanie w kawiarni i zaprosił mnie na gorącą czekoladę. Szczerze mówiąc, nie miałam ochoty na jakiekolwiek wyjścia. Mario był sam z Theo, a po za tym źle się czuł. Podświadomie martwiłam się o niego, lecz nie potrafiłam taktownie odmówić Enzo. Wszystkie moje próby poległy w gruzach, gdy osobiście zadzwonił do Mario. Byłam rozczarowana, ponieważ miałam malutką nadzieję, że Hermoso będzie miał coś przeciwko.
Jednak nie mogłam zaliczyć naszego spotkania do nieudanych. Porozmawialiśmy jak starszy dobrzy znajomi. Enzo opowiedział mi wiele anegdotek dotyczących jego przyjaźni z Mario, które były niezwykle zabawne. W pewnej chwili zauważyłam, że praktycznie cały czas rozmawiamy o ojcu Theo. Wszystkie tematy i tak kończyły się na nim.
- Mam nadzieję, że Cię nie zanudziłem? - zażartował Enzo, gdy tylko zaparkował samochód przed domem swojego przyjaciela. - Oby tylko Mario nie obił mi gęby.
- Nie rozumiem. - oderwałam się od odpinania pasów i spojrzałam na niego zaskoczona. - Dlaczego miałby to zrobić? Sam mówiłeś, że nie miał nic przeciwko.
- Ainhoa, znam Mario parę dobrych lat. I nigdy się nie pomyliłem. - puścił mi oczko. - Uciekaj, bo na pewno nie może zasnąć. Bardzo fajnie mi się z Tobą rozmawia, dlatego mam nadzieję, że nie raz będzie dane nam to powtórzyć. Ty i Paddy jesteście świetnymi dziewczynami, a oni szczęściarzami. Chociaż nie wiem czym sobie na to zasłużyli. - zaśmiał się pod nosem.
- Enzo, mylisz się. Mario i Chio ...
- Ta cała Chio nie dorasta Ci do pięt. Zapamiętaj to sobie. - pacnął mnie żartobliwie w nosek. - Nic pomiędzy nimi nie ma, więc nie musisz być zazdrosna.
- Nie jestem zazdrosna! - oburzyłam się.
- Dobraliście się idealnie. - parsknął. - Uciekaj mała.
Pożegnałam się z Enzo, po czym zdezorientowana jego słowami, skierowałam swoje kroki ku wejściu. Zamknęłam za sobą drzwi i ciężko westchnęłam. Nie rozumiałam insynuacji chłopaka, a przynajmniej nie wiedziałam jakie ma ku temu podstawy.
- Boże! - podskoczyłam przestraszona, widząc stojącego w progu Mario. - Oszalałeś?! Skoro nie śpisz, to przynajmniej nie skradaj się jak kot! Chcesz żebym dostała zawału? - chwyciłam się za serce, czując jak bije w przyspieszonym tempie.

- Pocałował Cię? - syknął, robiąc krok w moją stronę. Kompletnie nie zwrócił uwagi na moje słowa. Zmarszczyłam czoło, patrząc na niego zaskoczona. - Pozwoliłaś mu się dotknąć? - stanął blisko mnie. Wręcz czułam jego oddech na swojej twarzy! Z kolei na jego wymalowana była furia. - Pozwoliłaś mu? - warknął.
- Mario, o czym Ty mówisz ...
- Odpowiedz!
- Nie pozwoliłabym mu. - szepnęłam. Ulga wpłynęła na twarz Mario. Zacisnął powieki, jakby chciał opanować swoje emocje. - Nie chciałam z nim iść. Próbowałam taktownie odmówić, ale wówczas zadzwonił do Ciebie. - zaczęłam się gorączkowo tłumaczyć. - Przepraszam, to Twój przyjaciel. Nie powinien był być widziany w towarzystwie takiej osoby jak ja. To się nigdy więcej nie powtórzy.
- O czym Ty mówisz? Co to znaczy takiej osoby jak Ty?
- No ... nie wiem. - mruknęłam, spuszczając głowę. - Ty jesteś na mnie zły. Pewnie myślisz, że skoro wtedy z Tobą to ...
- Ainhoa, ja jestem cholernie zazdrosny, a nie zły! - przerwał mi. - A nawet jeśli zły, to tylko na siebie, bo nie kazałem Ci wrócić do domu! Myślałem, że zwariuję na samą myśl, że mógłby Cię dotknąć.
- Dlaczego? - wydukałam.
- Bo nie jesteś dla mnie jedynie kobietą, która urodziła mi syna. - westchnął ciężko, spoglądając na mnie łagodnym spojrzeniem. Pełnym niewidzialnej czułości. - Jesteś dla mnie bardzo ważna. Najważniejsza. I jestem o Ciebie cholernie zazdrosny. Obije mordę każdemu, kto odważy się na Ciebie spojrzeć z pożądaniem w oczach.
- Przecież się zgodziłeś, abym z nim wyszła.
- Nie zauważyłaś, że jestem kretynem? - jęknął.
- Czasami. - uśmiechnęłam się pod nosem. Moje serce znów przyspieszyło, tym razem z kompletnie innego powodu. - Doszliśmy jednak do wniosku, że bójka to nie jest odpowiedni sposób na rozwiązywanie problemów. - przypomniałam mu rozmowę z poprzedniego dnia.
- Znam o wiele lepszy. - pogładził z czułością mój policzek. Jego twarz zachęcająco zbliżyła się do mojej, a ja poczułam żar w podbrzuszu. - Zresztą, żaden frajer nie potrafiłby tego zrobić lepiej. Tylko ja wiem, co sprawia Ci przyjemność. - szepnął w moje usta, aby sekundę później się o nie otrzeć swoimi własnymi. Niewinny gest, a jednak potrafił rozpalić ogień. Złączyliśmy się w pełnym tęsknoty i namiętności pocałunku. Takim idealnym. Takim znajomy. 
Mario uniósł mnie za uda, pozwalając abym objęła jego sylwetkę nogami. Przytrzymałam się jego szyi, nie przerywając tańca naszych ust. Do końca nie wierzyłam, że to się dzieje na prawdę. Może był to sen, z którego obudzę się w najmniej oczekiwanym momencie? Nie chciałam tego przerywać. Nie chciałam, aby znikał.
- Na prawdę byś mu nie pozwoliła? - zapytał z nadzieją.
- Na prawdę. On nie jest Tobą. - szepnęłam.
- Moja maleńka. - uśmiechnął się.
- Tak wtedy do mnie mówiłeś. - zauważyłam.
- Bo miałem wówczas ważniejsze sprawy na głowie, niż pytanie Cię o imię. - przyznał wchodząc do sypialni. - To miało zaczekać do rana, ale stało się, jak się stało. Przepraszam Cię. To była moja wina. Nie powinienem wychodzić. - posadził mnie na łóżku, spoglądając w moje oczy ze skruchą. Ten widok chwytał mnie za serce.
- To nie była niczyja wina. - pogładziłam jego policzek.
- Tylko już mi nie uciekaj. - poprosił, całując z czułością wewnętrzną część mojej dłoni. - Porzuć szukanie mieszkania i po prostu ze mną zostań. Ty i Theo. Chce mieć was przy sobie.
- Dobrze. Ale skoro mówisz o Theo ... przekręć klucz. - poprosiłam. Mario uśmiechnął się szelmowsko pod nosem i dość szybko wykonał moją prośbę. Powróciliśmy do poprzedniej czynności, powoli pozbywając się swoich ubrań. Nie spieszyliśmy się z niczym, ponieważ mieliśmy dla siebie mnóstwo czasu. Chcieliśmy nacieszyć się każdym pocałunkiem, każdym dotykiem. - Mario, jutro masz mecz. - westchnęłam błogo, gdy scałowywał moją szyję. - Nie powinieneś.
- Zagram i z miękkimi kolanami. - wymruczał.
- Nie wątpię. - zachichotałam.
- Tata! - usłyszeliśmy za drzwi. Mario oderwał się od scałowywania mojego dekoltu, patrząc na mnie lekko zszokowany. - Tatusiu, zepsuło się! Nie mogę otwozyć! - Theo szarpał za klamkę, a my nie mogliśmy się ruszyć. Sparaliżowało nas totalnie! Dopiero jego płaczliwy głos w miarę nas otrzeźwił.
- Już idę! - zawołał Mario, w pośpiechu zakładając na siebie koszulkę. Błyskawicznie zrobiłam to samo, poprawiając nerwowo swoje włosy. - Już naprawiam! Spokojnie! - przekręcił klucz w drzwiach i otworzył je szeroko. Theo wpadł zrozpaczony w jego ramiona, pociągając nosem. - Już jestem. Nic się nie dzieje. - pogładził jego plecki. 
- Psetrasyłem się. Miałem zły sen i byłem sam.
- To tylko sen. Chodź do mamy. - wziął go na ręce i do mnie podszedł. Zaskoczony Theo dostrzegł moją obecność. Nie trwało to jednak długo, ponieważ po chwili wyrwał się ojcu i wskoczył na moje kolana. Czułam się zażenowana i zawstydzona przed własnym dzieckiem.
- Co Ci się śniło kochanie? - pogładziłam go po główce, mocno do siebie przytulając. Pociągnął nosem, robiąc ze swoich ust podkówkę. Mario usiadł obok mnie, obejmując ramieniem. Mimowolnie na mojej twarzy pojawił się uśmiech spowodowany tym gestem.
- Jakiś pan Cię zablał i tatuś nie mógł Cię znaleźć.
- Ale jestem tutaj. - ucałowałam jego czółko.
- Nie chcę dzisiaj sam spać. - pociągnął noskiem, patrząc na mnie z nadzieją w swoich oczkach. Kątem oka dostrzegłam małe rozczarowanie na twarzy Mario. Westchnęłam ciężko, biorąc syna na ręce.
- Mamusia z Tobą pójdzie.
- Mam lepszy pomysł. - Mario chwycił mnie za łokieć. - Zostańcie tutaj. W końcu muszę mieć oko na wszystko, prawda? Żeby nikt nam Cię nie ukradł. - puścił mi oczko. - To duże łóżko, zmieścimy się w trójkę.
- A misio?
- Misio też. - zaśmiał się. - Gdzie go masz?
- Ojej! - zawołał spanikowany. - Został tam!
- Połóżcie się, a ja idę go uratować. - Mario wyszedł z sypialni. Uśmiechnęłam się pod nosem i ułożyłam zadowolonego Theo na środku łóżka. - Szanowny pan misio wybacza Ci to porzucenie. W końcu nie zrobiłeś tego specjalnie. - oznajmił powracający Mario. Trzylatek zachichotał pod noskiem, wyciągając rączki po swojego pluszaka.
- Jesteś supel tatuś.
- A ja myślałem, że Superbohater. - połaskotał go.
- Tes. - zaśmiał się. - Mamusia jus nie płace. I się uśmiecha. - oznajmił. Uchyliłam zaskoczona usta, nie wiedząc co powiedzieć. Nie zdawałam sobie sprawy, że Theo zwracał uwagę na takie rzeczy. W końcu starałam się to przed nim ukrywać. - Bo Cię kocha. - dodał, po czym speszony wtulił się w poduszkę. Poczułam jak rumieńce wpływają na moje policzki. Na całe szczęście w sypialni panował półmrok, więc Mario nie mógł tego dostrzec.
- Pora spać mądralo. - poczochrał jego włoski, a po chwili nachylił się nad uchem i coś wyszeptał. Oczka Theo zabłysły, a na ustach pojawił się szeroki uśmiech. Z cichym piskiem radości przytulił misia i mocno zacisnął powieki, próbując usnąć. - Jutro porozmawiamy. - usłyszałam szept Mario. Kiwnęłam głową na znak głowy, po czym objęłam drobne ciałko mojego dziecka.
Czy kochałam Mario? Szczerze mówiąc, nigdy się nad tym nie zastanawiałam. A może po prostu dusiłam w sobie uczucia, nie chcąc bezsensownie tęsknić za czymś, co kiedyś straciłam bądź za czymś, co nigdy nie należało do mnie. Teraz jednak było inaczej. Życie mi go oddało i stawiało przed szansą na szczęście.

*

Uchyliłem powieki, czując że coś leży na mojej klatce piersiowej. Zaskoczony dostrzegłem, że są to małe stópki. Przechyliłem głowę i parsknąłem cichym śmiechem. Theo leżał w poprzek łóżka, z głową na piersiach Ainhoy, a stopami na mojej klacie. Cholera, jak ja mu w tym momencie zazdrościłem tej idealnej poduszki!
A jeśli chodzi o poduszkę ... wyciągnąłem coś, na czym leżała moja głową. Jęknąłem głucho, dostrzegając pana misia w rękach. Ostrożnie chwyciłem ciało syna i położyłem tak, jak leżeć powinno. Podłożyłem maskotkę i okryłem pościelą, która leżała skłębiona w naszych nogach. Uśmiechnąłem się na widok śpiącej Ainhoy. Była przepiękna. Taka niewinna. Z czułością odgarnąłem kosmyk włosów z jej czoła. Zamruczała uroczo pod nosem, ale na szczęście się nie obudziła. Zasłużyła na odpoczynek.
Najciszej jak potrafiłem, wymsknąłem się do łazienki. Za godzinę musiałem stawić się w Valdebebas, ponieważ popołudniu czekał mnie domowy mecz z Elche. Miałem ogromną ochotę zaprosić na niego Ainhoę z Theo, jednak wolałem z niczym się nie spieszyć. Najważniejsze było to, że mnie nie odepchnęła. Wprost przeciwnie! Byłem ślepym idiotą nie dostrzegając tego, co oczywiste.
Kwadrans później stałem w kuchni chcąc włączyć czajnik z wodą. Zaniechałem jednak tej czynności, pierwszy raz w życiu czując, że kawa nie jest mi potrzebna do odpowiedniego funkcjonowania. Czułem się całkowicie wyspany i gotowy do przeżycia kolejnego dnia. A niech mnie Nati nazywa pantoflarzem, mam to gdzieś! Swoje kroki skierowałem do wyjścia, chwytając po drodze kluczyki do samochodu.
- Tatusiu! - usłyszałem nawoływanie Theo i tupot jego stópek na schodach. Po chwili pojawił się przede mną z błyszczącymi oczami. - Zobac! - zawołał podekscytowany, zsuwając z siebie mini bokserki. - Nie zsikałem się!
- To cudownie. - zdusiłem w sobie wybuch śmiechu. - Jestem z Ciebie bardzo dumny, ale nie paraduj z pupą na wierzchu. - naciągnąłem mu bieliznę. - A teraz uciekaj do łazienki, bo na pewno chce Ci się siku. - zauważyłem. Theo zamyślił się przez chwilę, a po chwili pokiwał spanikowany głową. - Widzimy się wieczorem! - zawołałem za jego oddalającą się sylwetką. Pokręciłem rozbawiony głową, po czym wyszedłem z domu, starannie zamykając drzwi na klucz.
Moje życie w ostatnich tygodniach przypominało rollercoaster. Z dnia na dzień zostałem ojcem trzyletniego chłopca, który stał się całym moim światem. Polubiłem ten rodzinny świat, pełen porozrzucanych zabawek i skomplikowanych pytań. Cudownie było czuć, że mam do kogo wracać po treningach i wyjazdowych meczach. Czułem dumę słysząc jak Theo nazywa mnie "tatusiem". Słowem, które nigdy nie padło z moich ust.
Jego oczka rozbłysły radością, gdy wyszeptałem mu do ucha, że również kocham jego mamę. Obiecałem sobie, że stworzę dla nich prawdziwy dom. Będziemy rodziną, jakiej żadne z nas nigdy nie miało.

***

Enzo również jest w #TeamMario :)

(Mario i Ainhoa życzą Miłego Weekendu ^^)